انسان دارای دو بعد مجرد و مادی یا روح و بدن است و باید یک علم به تربیت جسم او پرداخته و علم دیگری به رشد و تربیت روحی او توجه کند. «آداب» متصدی مسائل مربوط به بدن و جسم است و آن را تربیت می کند و «اخلاق» متکفل مسائل روحی است و اما احکام شرعی و فقهی گاهی ناظر به آداب است و گاهی به اخلاق، یعنی شرع جامع آداب و اخلاق است.
اخلاق به بحث از مسائل مربوط به نفس می پردازد ولی آداب از افعال جوارحی بحث می کند و اهتمام دین و روایات به آداب بیشتر از اهتمام آنها به اخلاق است.
مهم ترین هدف از «آداب شرعی» رسیدن به توحید بوده و اینکه تمام اعمال انسان، نشانه های توحید را به خود گرفته و نشان دهنده آن باشد به طوری که تمام کارهای انسان با چنان ادبی همراه باشد که بیننده را متوجه توحید نموده و مصداق این حدیث باشد که: «با کسی نشست و برخاست کنید که دیدن او شما را به یاد خدا اندازد» هر ملتی آدابی دارد اما هدف از تمام آداب رسیدن به خداوند نیست و این هدف تنها در آداب دین مقدس اسلام و از ویژگی های خاص آن است. اثر حاضر به آداب شرعی در چهارده فصل پرداخته و تلاش نموده تمام مباحث آن را گردآوری نماید.
محقق علاوه بر تصحیح، تحقیق و ترجمه این کتاب، مقدمه مبسوطی در تعریف اخلاق و آداب و تفاوت های آن دو و اهمیت بیشتر آداب و معرفی نویسنده این کتاب یعنی مرحوم امین الاسلام طبرسی و معرفی این کتاب یعنی الآداب الدینیه دارند.